Zaman Geçiyor, Özlem Artıyor

3-4 yaşlarımıza gelince dışarıya kendimiz çıkabilmeye başlıyoruz. Dışarıda arkadaşlar ediniyoruz, abiler tanıyoruz. Sokakta maçlar yapıyoruz. Oyunlar oynuyoruz. Bisikletimiz varsa bisiklet sürüyoruz. Elbette arkadaşlarımızla birlikte yapıyoruz her şeyi.

7 yaşında okula başlıyoruz. Aynı mahalleden farklı farklı kişilerle de arkadaş oluyoruz. 8 sene aynı çatı altında eğitim görüyoruz. 7 yaşında beraber olmaya başlıyoruz ve 14 yaşımıza kadar aynı kişilerle beraber tam 8 sene geçiriyoruz. 8 sene ciddi manada çok uzun bir süre. Bu 8 senede neler neler oluyor. Beraber gülüyoruz, beraber ağlıyoruz. Öğretmenlere karşı aynı görüşleri benimsiyorsunuz. Kötü öğretmen olursa karşısında birlikte dimdik duruyoruz. Haksızlıklara beraber karşı çıkıyoruz. Haklının yanında beraber duruyoruz. Birlikte cetvel yiyoruz can olan öğretmenimizden.

 Birlikte sınavlara giriyoruz. Sınavlarda birbirimizle kıyasıya yarışıyoruz. Bazen yüksek aldığımız olursa düşük alanlarla dalga geçsek bile onun için yani sonuçta arkadaşız. İlkokul öğretmenimizi birlikte özleriz. Birlikte ağlarız. Okul gezisi olunca tüm sınıf gitmeye çalışırız. Beslenme saatinden önce hep beraber ellerimizi yıkamaya gideriz. Hepimiz birbirimizle yemeklerimizi paylaşırız. Resmi bayramlarda, okuma bayramlarından birlikte gösteri sunarız. Öğretmenimiz elbette hepimize bir rol filan verir. Küçüklüğümüzün derdini çeken ilkokul öğretmenimizinde elbette üzerimizde emekleri çok fazladır. Ama zaman geçti, gün geldi ilkokul bitti ve ilk öğretmenimizle ayrıldık. Daha sonra koskoca olan 8 yılın sonu da geldi. Yani aynı çatı altında kaldığın insanlarla, her gününün geçtiği insanlarla, beraber ağlayıp, beraber güldüğün insanlarla güzel ve kötü geçirdiğin günleri birlikte geride bırakma günleri geldi. Nasıl oldu bilmiyoruz ama 8 yıl boyunca aynı çatı altında kaldığımız insanlarla o günler geldi ve geçti. Artık Yeni kişilerle aynı çatı altında eğitim görmeye başlarız.

Ama eskide kalanları unutmamak üzere. Hayatta yeni kişilerle de beraber olacağız ama maziyi unutmayacağız. Maziyi hep yaşatacağız. Eskileri de canlandıracağız arada sırada. Özlem denen şeyi uzun süre yaşamayacağız. Hele de çok uzun zaman geçirdiğin kişiler için.